Τα γεφύρια ήταν πάντα υπόσχεση ζωής. Όταν γκρεμίζονταν ένα γεφύρι, υψώνονταν ένας αόρατος τοίχος, ο τοίχος της απομόνωσης.
Τα παλιά γεφύρια που στέριωσαν με κόπο, κειμήλια ιερά της πατρώας γης, μνημεία τέχνης, καμωμένα από πέτρα και όνειρο, που υψώνονται περήφανα πάνω από χαράδρες και ποτάμια, που ενώνουν και φιλιώνουν τους ανθρώπους, που διευκολύνουν την επικοινωνία των ψυχών, που πάνω τους διάβηκαν στρατιές βαρβάρων και σεπτές λιτανείες ειρηνοφόρες, που πάνω τους πέρασαν μηνύματα και πραμάτειες και πόθοι και πάθια της φυλής και μόχθος πολύς και κάματος των ανθρώπων, στέκονται ασάλευτα στους αιώνες τονίζοντας την απαράμιλλη τεχνική τελειότητα των λαϊκών μαστόρων.
Τόξα, που φιλιώνουν και παντρεύουν και τις πιο άγριες όχθες μ᾽ ένα δέσιμο σφραγισμένο με την αρμονία και τη χάρη, γιατί είναι καρπός ομιλίας της Ανάγκης με τον Άνθρωπο... Τα επιβλητικά μονότοξα και πολύτοξα πέτρινα γεφύρια έργα μεγάλα και δύσκολα για την εποχή τους, ακόμα και σήμερα προκαλούν τον θαυμασμό και την περιέργειά μας.
Αναδημοσίευση από Εν Δαδίω
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το σχόλιό σας θα δημοσιευτεί μετά από έλεγχο. Υβριστικά ή συκοφαντικά σχόλια δε δημοσιεύονται.