Το κρίσιμο 48ώρο μετά το δημοψήφισμα «εγχείρηση» - Η επόμενη μέρα στη ΝΔ

Γράφει η Μαρία Λ. Παπαλουκά 

Φοιτήτρια Διοίκησης Επιχειρήσεων, ΟΠΑ

Πρόεδρος Ο.Ν.ΝΕ.Δ. ΔΗΜ.Τ.Ο. Λιβαδειάς

«Ποιο ‘ναι πιο απάνω από τα λόγια; Η πράξη.»

                                         Νίκος Καζαντζάκης 

Το δημοψήφισμα τελείωσε, η κάλπη μίλησε, ο ελληνικός λαός έδωσε την απάντησή του και όλοι μιλάμε πλέον για το νέο ξεκίνημα, το αποκαλούμενο – «Από Δευτέρα». Σε γραπτές και προφορικές τοποθετήσεις μου είχα επανειλημμένα μιλήσει για το ψευδεπίγραφο μήνυμα και άνευ ουσίας ερώτημα του δημοψηφίσματος, κάτι για το οποίο πλέον δεν έχει ουσία να σχολιάζω μιας και με τις «ευλογίες» του ΣτΕ το δημοψήφισμα διεξήχθη, και τώρα οφείλουμε να ερμηνεύσουμε την απάντηση, να πάρουμε το μήνυμα και να χαράξουμε γραμμή για το μέλλον.

Τι κι αν λοιπόν πραγματοποιήθηκε το δημοψήφισμα, τι κι αν ο λαός έδωσε την, κατά κοινή ομολογία, «ηχηρή» απάντησή του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν δείχνεται ο απαραίτητος σεβασμός στην κρίση του, δυστυχώς η χώρα δεν έπαψε να διανύει στιγμές «ώρας μηδέν». Κι αυτό γιατί πολύ απλά πρέπει μέσα σε 48 ώρες, όχι για άλλο λόγο εκτός της συνεδρίασης της ερχόμενης Τρίτης του Eurogroup, να καταφέρει να επουλώσει τις πληγές μιας «εγχείρησης» , η οποία όσο κι αν δεν το θέλουμε, διχοτόμησε και τραυμάτισε την ομόνοια και σύμπνοια του ελληνικού λαού και βέβαια να χαραχθούν τα επόμενα βήματα για την επαναφορά της ομαλότητας (οικονομικό και χρηματοδοτικό επίπεδο) σε μια κοινωνία ήδη διχασμένη από πέντε και πλέον χρόνια ύφεσης και λιτότητας.

Ο Πρωθυπουργός, θα επαναλάβω, καλώς ή κακώς, «πέταξε» το μπαλάκι της επιλογής στον ελληνικό λαό και εκείνος με την σειρά του το έστειλε πίσω με ένα μήνυμα το οποίο αποδεικνύει πως ο Αλέξης Τσίπρας έχει στα χέρια του ένα πεδίο λαμπρό, μετά από πέντε μήνες ουσιαστικά ανανέωσε το συμβόλαιό του με τον ελληνικό λαό, και οφείλει ν’ ανταποκριθεί επάξια στην εντολή του με προσοχή όμως σε μια ρήτρα: ίσως να είναι και η τελευταία του ευκαιρία να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων! Τι έχει λοιπόν να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας; Τίποτε άλλο από αυτό που αναφέρω στην εισαγωγή του άρθρου μου και έχει «υπογραμμίσει» ο Νίκος Καζαντζάκης, το πέρασμα από τα λόγια στην πράξη.

Το διάβα, το πέρασμα από τα λόγια στην πράξη για τον Αλέξη Τσίπρα, ως Πρωθυπουργό, και για την Ελλάδα είναι απλό και ταυτόχρονα σύνθετο. Πρέπει η Κυβέρνηση στο σύνολό της να καταφέρει να ξεπεράσει πρωτίστως τις δηλώσεις του εαυτού της για τα περί «Συντεταγμένης έξοδος από το ευρώ», «Το νόμισμα δεν είναι φετίχ» και άλλα τινά και σε δεύτερο βαθμό να πείσει τους Ευρωπαίους ότι το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος δεν εκλαμβάνεται και δεν πρέπει να εκληφθεί ως αίτημα για έξοδο από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Οικογένεια ενώ βέβαια παράλληλα οφείλει να θέσει πλέον και σε εφαρμογή το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, των 11 δις ευρώ, το οποίο ο κόσμος αναμένει. Δυο ασύμβατα μεταξύ τους μέτρα και σταθμά προφανώς.

Αυτή τη στιγμή λοιπόν η Κυβέρνηση οφείλει να πάρει θέση ανάμεσα στην αλήθεια (τι μπορεί πραγματικά να γίνει) και το ψέμα (τα μεγάλα «Θα») το χρόνιο παιχνίδισε βάρος της Ελλάδας, από εθνικοσοσιαλιστές και φασίστες, οι οποίοι μόνο στην αναμπουμπούλα χαίρονται πρέπει να σταματήσει. Ν’ αναγνωρίσουμε ότι δεν υπάρχει δίλλημα δεξιά, αριστερά και κέντρο. Υπάρχει εθνική υποχρέωση. Ενώ το ίδιο που θα πρέπει όλοι να θέλουμε είναι η γενιά της σημερινής Ελλάδας να κάνει τα πουλιά να τραγουδούν νικητήρια για τη πατρίδα.

Είχε πει κάποτε σ’ ομιλία του στην Αθήνα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής:

“[…] εμείς οι Έλληνες έχομεν την αδυναμία να λησμονούμε γρήγορα τους κινδύνους. Και να επιδιδώμεθα, πριν καλά-καλά περέλθουν, στην ικανοποίηση των κομματικών ή προσωπικών μας αδυναμιών. Έχομεν, επίσης, την κακήν συνήθεια, να καταστρέφωμε με τα ίδια μας τα χέρια, όσα με κόπους και θυσίες δημιουργήσαμε. Και το κάνουμε αυτό, όταν ακριβώς ευρισκόμεθα στα πρόθυρα της επιτυχίας…..

Την οδυνηρήν αυτήν αλήθεια την επιβεβαιώνει η μακρά μας ιστορία. Και θα μπορούσε κανείς να μνημονεύσει το 1920, το 1940 και, κατά έναν τρόπο, και το 1963. Όταν μετά την επανάσταση του 1821 ξεσπούσε ο εμφύλιος πόλεμος, ο Δεριγνύ έγραφε στην κυβέρνησή του: «Οι Έλληνες επιδίδονται στην αυτοκαταστροφή, όταν ακριβώς η τύχη τους μειδιάση». […]”

Μια τοποθέτηση που μαρτυρά πολλά, μια τοποθέτηση που δείχνει ότι η μόνο η πίστη και ελπίδα στην αλλαγή της ροής της ιστορίας μπορεί να μας σώσει. Κι αυτό γιατί για πολλά χρόνια οι Ελληνίδες και οι Έλληνες έζησαν στον παράδεισο της πλασματικής ανάπτυξης με τ’ απεριόριστα δανεικά σε ένα Κράτος διαφθοράς και βολέματος και δύσκολα μπορούν ν’ αποχωριστούν τη συνήθεια αυτή, τη χρονίζουσα εξάρτηση.

Η ελπίδα είναι σίγουρα δύναμη. Η φρούδα ελπίδα όμως είναι αυταπάτη. Πώς αυτό εξηγείται; Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι το παλιό πολιτικό σύστημα όπως είχε δομηθεί δε σβήνει εύκολα απ’ το χάρτη όταν βλέπει κανείς την Λούκα Κατσέλη και τον Δημήτρη Κουφοντίνα, κομμάτια ενός αμαρτωλού παρελθόντος ν’ αποτελούν πρότυπα και να συνδιαμορφώνουν το μέλλον της Ελλάδας. Εκείνοι που οικοδόμησαν την πυραμίδα της διαφθοράς μέσα απ’ τα ρουσφέτια και τη διαπλοκή ενισχύοντας την αναξιοκρατία είναι δύσκολο ως ανέφικτο να γίνουν οι εγγυητές της μείωσης της ανεργίας, του ελλείμματος, του χρέους, και να δημιουργήσουν ένα παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης, πόσο μάλλον ν’ αποφύγουν μια χρεοκοπία χρηματοοικοοικονομική όταν χρεοκόπησαν το ίδιο το πολιτικό σύστημα.

Τα παραπάνω λόγια του Κ. Καραμανλή οφείλουν ν’ αφυπνίσουν τις συνειδήσεις όλων μας και δη εκείνων όσων δηλώνουν και είναι τιμητές του φιλελεύθερου ιδεώδους της μεγάλης παράταξης της ΝΔ και κυρίως όσων έχουν μια εμμονή, τη ζωντανή Ελλάδα περήφανη με ισχυρή θέση στο Παγκόσμιο χάρτη! Κάτι που πλέον φαντάζει μακρινό όνειρο όταν κατά χιλιάδες κατέφθαναν οι Τούρκοι στη Θράκη με λεωφορεία για να συμμετέχουν στο δημοψήφισμα με συγκεκριμένες γραμμές. Όταν οι Σκοπιανοί μας εύχονται με μήνυμά τους καλή χρεοκοπία. Όταν οι Βούλγαροι που ετοιμάζονται να μπουν στο ευρώ, κάνουν αγορές στη Θεσσαλονίκη με λεβ. Αυτές είναι οι εικόνες που δεν τιμούν την αξιοπρέπεια της πρώτης φοράς αριστερά Ελλάδας, με κίνδυνο την έξοδο από τους χρόνια συμμάχους και φίλους της Ευρωπαϊκής Οικογένειας.

Η μόνη παράταξη που μπορεί να υποστηρίξει τη φιλοευρωπαϊκή πορεία της χώρας μας είναι η Νέα Δημοκρατία. Ως σύνολο, ως ιδεολογία. Ειδικά μετά την παραίτηση του Προέδρου Αντώνη Σαμαρά και τον ορισμό μεταβατικού προέδρου γίνεται πιο επιτακτική ανάγκη για ισχυροποίηση της με τη συμμετοχή όλων μας όπως έγινε το 2009 με τις πρωτόγνωρες εσωκομματικές διαδικασίες και το άνοιγμα του κόμματος προς την κοινωνία.

Ο Αντώνης Σαμαράς αναμφισβήτητα είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο για την ιστορία της χώρας και της ΝΔ γιατί ένας ηγέτης ο πρώτος εκλεγμένος από το λαό στα κομματικά χρονικά των που εργαζόταν ακατάπαυστα για την πατρίδα του με ανιδιοτέλεια και προσωπικό κόστος και στάθηκε όρθιος όταν στη θέση του που πολλοί άλλοι θα λύγιζαν. Γιατί προέταξε το εθνικό συμφέρον, έναντι του κομματικού και όπως ο Κώστας Καραμανλής ,για πολλούς λόγους, γίνεται το εξιλαστήριο θύμα που ζητά μια οργισμένη κοινωνία. Γιατί ακόμα και αν κανείς δεν το συμπαθεί ή υποστηρίζει οφείλει να του αναγνωρίσει αυτό που εξακολουθεί να ισχύει ότι τον σέβεται κανείς πάρα πολύ για την εργατικότητά του και για το γεγονός ότι έβαλε την Ελλάδα σε μία τάξη σε μια πολύ δύσκολη χρονική περίοδο. Αυτό όμως δεν αναιρεί και αρκετά λάθη όσων αφορά κυρίως στα εσωτερικά της ΝΔ και γι’ αυτό το λόγο έκανε με ευσυνειδησία πίσω. Μπορεί να ήρθε η ώρα να παραιτηθεί απ’ το αξίωμα του, δεν ήρθε όμως η ώρα που η ιστορία θα τον δικαιώσει για τις επιλογές του.

Η επόμενη μέρα στη ΝΔ αφορά άμεσα και την επόμενη μέρα στη χώρα μας. Αν και γνωστό ότι μπορούμε να ξανασυνθέσουμε την Ελλάδα με μια ελιά, ένα αμπέλι κ ένα καράβι όλα αυτά γίνονται πιο ισχυρά όταν βρίσκονται υπό τη σκέπη της προστατευτικής ομπρέλας της Ευρώπης.

Η ΝΔ έχει αποδείξει ότι είναι πάντα παρούσα στις κρίσιμες εξελίξεις της χώρας.

Η Ελλάδα έχει δείξει ότι τα καταφέρνει.

Η ΝΔ θα συνεχίσει να είναι το φρένο στην κατρακύλα της χώρας.

Η Ελλάδα θα τα καταφέρει.